Java, Indonesie

Nadat we een heel gezellige afsluiter hadden bij New Queen met onze nieuwe vrienden, was het tijd om de volgende dag richting Java te vertrekken.
Het ging allemaal wat snel. Balinezen die je helpen kunnen je ervoor laten zorgen dat je wat overhaast een besluit neemt.
Het resultaat was dat we twee uur later in een bus zaten richting Yogjakarta.
'Jogja', hoever is dat eigenlijk? Geen idee. Toen we drie uur onderweg waren en met bus en al op de ferry stonden, vertelde een jongen ons dat t meestal de hele nacht rijden is en we waarschijnlijk rond 10 uur morgenvroeg aan zouden komen.
Verdorie, die jongen had gelijk. 23 uur later kwamen we gebroken aan in Jogja. De buschauffeur heeft gereden als een malloot. We stuiterden heen en weer in onze stoel, waardoor slapen onmogelijk was. Er vloog een steen door de ruit aan de zijkant van de bus, waardoor deze volledig aan diggelen ging.
De bijrijder repareerde dit door een stuk karton en het gordijntje vast te plakken aan het kozijn, haha. Toen nog een tochtige 7 uur te gaan dus. Ongelofelijk, maar we hebben het overleefd. De volgende keer misschien iets meer betalen dan €21,- voor een reis van een hele dag?!
Gelukkig vonden we, ook hier weer met handen en voetentaal, uit waar het centrum lag. Jalan Malioboro, daar moesten we heen. Een ritje met de bemo bracht ons waar we moesten zijn.
Gepimpte tuktuks, paarden met wagens, eetkraampjes, kleine winkeltjes, Javanese mannen die vragen 'hey, where you goin', what you doin', 'need transport, want to see the art exposit?' en veel geluid en kleur kenmerkten deze straat. Hier zaten we wederom prima.

22-9 Vanuit Jogja bezochten we met de motor het strand van parangtitris. Het bijna verlaten strang lag naast stijle rotswanden waar de woeste zee eindeloos tegenaan beukte. Prachtig om te zien. Op 1 van de rotsblokken die uit het water stak in de verre verte zagen we een piepklein hutje gebouwd. Hoe kom je daar in godsnaam zonder dood te blijven met al je spullen om een hut te bouwen ? Nog beter gevraagd waarom zou je daar een hutje willen bouwen ? Dat moesten we onderzoeken ! Tenminste, ik wilde het onderzoeken en Denise moest mee :D 

Na een dagje rotsklimmen en zeekijken nog een lekker hapje gedaan bij het strand. Tijd om terug te rijden. Miljaar ! Schatje ! Wat is dit dan nou ? 

gefrustreerd kwamen we erachter dat de achterband van onze motor was leeggelopen terwijl we op het strand waren. Hij bleek op de heenweg al niet al te betrouwbaar want we hadden hem al eens opgepompt, maar nu was ie plat.

Scheldend duwend met die motor liepen we het strand af om iemand te vinden met een pomp. Geen engels. Geen engels. Geen pomp. Alleen mensen die de straat afwijzen naar iemand die schijnbaar wel een pomp zou moeten hebben. Hopend op een compressor kregen we een piepklein handpompje in de handen geduwd ( ja super grappig ) waarmee ik me kon vermaken. Na wat een eeuwigheid leek te hebben gepompt eindelijk klaar om te vertrekken. 

Jawel hoor ! 100 meter verder was de band weer plat. Jippiejajee ! daar stonden we dan in the middle of nowhere ( dachten we dan ) Hoe gaan we nu die fucking band geplakt krijgen ? We stonden nog geen 2 minuten als uilskuikens om ons heen te kijken toen er al mensen stopten en weer allemaal begonnen te wijzen en ondefinieerbare aziatische klanken uit te stoten. We volgden hun aanwijzingen en vonden 25 meter verderop een monteur/fietsenmaker/bandenplakker in een garage die wel 1000 jaar oud kon zijn, wat tevens ook functioneerde als winkeltje. Hier werd tegen alle verwachting in onze binnenband razendsnel en vakkundig vervangen. Ongelofelijk ! Zo sta je te denken dat je nooit meer thuis gaat komen in een verlaten dorpje, maar niets is wat het lijkt in Indonesie, die verlaten huisjes zijn gewoon bewoond en aardig en behulpzaam als ze zijn werden we meteen weer op weg geholpen. Lang leven Indonesie !

23-9 De dag daarna besloten we de berg Merbabu te beklimmen. Het leek ons leuk om zelf naar het bergdorpje te rijden om een gids te huren met een gehuurde motor. We wilden het zelf doen in plaats van een toeristen bureau die alles voor je regelt en daar dus ook voor rekent. Dan kunnen wij prima zelf ! Van te voren nog even google maps aangezet en vooruit met de geit. Het was echt een super mooie rit door het berglandschap ( zie foto's )

Na heel veel zoeken en drie keer langs dezelfde plek te zijn gekomen troffen we eindelijk iemand die engels sprak en ons kon doorverwijzen naar de plek waar de berggidsen zouden verblijven. Het pad dat we moesten volgen werd steeds smaller stijler en onbegaanbaarder tot het punt dat Denise moest afstappen om niet harstikke kapot te blijven haha. Balancerend op het randje van de afgrond op een afbrokkelend weggetje kwamen we eindelijk aan bij "basecamp", het vertrekpunt voor de bergbeklimmers. 

Weet iemand waar we een berggids kunnen vinden ? Que ? Niemand die engels sprak haha met armen en benen en met behulp van een groepje lokale bergbeklimmers ontdekt dat de meneer die wij zochten niet aanwezig was. Shit ! Met zn tween 3 uur lang kreupel gezeten op dat ding voor een berggids die er niet is. Telefoonnummer opgeslagen en dan maar weer terug. De berg weer afrijden was zo mogelijk nog moeilijker dan omhoog. Ik mag wel stellen dat ik redelijk een motor kan besturen dankzij wijlen mijn vader die me al op mijn 3e op een crossmotortje heeft gezet, maar deze berg was officieel niet te temmen ! Met Denise paniekerig vastgeklemd op mijn rug over grind en zandpaden omlaag remmend glijdend en balancerend was een minder prettige ervaring. Het feit dat de telefoon ondertussen een lege batterij had waardoor google maps niet meer tot de opties behoorde maakte het allemaal niet makkelijker. We vonden onze mooie route door de bergen niet meer terug en moesten vertrouwen op aanwijzingen van de lokale mensen langs de kant van de weg. Deze navigeerde ons uiteindelijk naar de weg die gebruikt werd door de loodzware vrachtwagens die zwaar beladen met zand de weg omlaag volgde. Je raadt het al, de weg was officieel compleet onbruikbaar en alles zat onder een dikke laag fijn zand dat lekker opstoof door alle passerend verkeer. Hier hebben we ons wel meer dan eens afgevraagd wat we hier in godsnaam deden. Realistisch gezien hebben we heel veel geluk gehad dat we niet zijn gevallen en onder een vrachtwagen in zijn gekomen. 

Dankzij heel veel geluk en offroad ervaring kwamen we na 4 uur berg afdalen tussen vrachtwagens eindelijk aan op een normale weg. Geloof me 4 uur duren heel erg lang als je continu opperst geconcentreerd moet motorrijden om niet op je bakkes te gaan. Spierpijn van top tot teen en pijn aan onze reten van het zadel kwamen we eindelijk terug aan in et hotel, pikzwart van alle stof haha. Eind goed al goed :) het was in ieder geval heel erg spannend :P we vielen dan ook als een baksteen in coma. Deze ervaring was in ieder geval zwaar genoeg om mee te rekenen als een bergbeklimming en zijn daarna nooit meer de Merbabu opgegaan haha bang dat we toch nooit meer een berggids gingen vinden. En de tijd begint natuurlijk te dringen, we hebben nog heel veel landen te gaan !

24-9 De Borobodur 
Overal in Jogja kun je een tour naar de Borobodur regelen. (Een boeddhistische tempel die herontdekt is en mede door Nederlandse kolonisten onder de tropische planten vandaan gehaald en gerestaureerd geworden is.)
Wij besloten er op de motor zelf heen te rijden. Geen slecht idee. Achterop, met de telefoon op Google maps, wist ik ons naar de locatie te navigeren, een uur rijden. Kleine straatjes, mooie vergezichten, smalle bruggen over diepe kloven en grote spinnen hebben we gezien onderweg.
De Borobodur is ontzettend mooi om te zien. Daarnaast hangt er een lekkere vibe in de lucht.
Gebruikelijk is het om de tempel van de oostkant te betreden. Vervolgens loop je op ieder level rond de hele tempel met de klok mee alvorens je de volgende trap op gaat. Dit om de tempel te respecteren.
De wanden zijn volledig in reliëf, het vertelt een verhaal waarin Boeddha's, het volk, schepen en dieren de hoofdrol spelen. Eenmaal boven aangekomen staan er stoepa's met boeddha's erin. Geweldig om te zien! (Zie foto's) 
 

Purwokerto 25-9

Besloten om verder te reizen naar Purwokerto ( dit ligt tussen jogjakarta en jakarta in ) zodat we niet 13 uur in een trein hoefde te zitten. Het stadje lag prachtig tussen de bergen in met watervallen en bergtoppen met bomen. Verder was hier helaas weinig te doen naast wandelen en genieten. Dan maar een paar daagjes kalm aan. Denise aan het lopen gekregen op een veel te lange tocht door de bergen door haar te beloven dat ze na afloop een ijsje zou krijgen hihi blij dat ze was ! 

Laatste dag jogja.

Na een mislukte poging om vanuit jogjakarta een tussenstop te maken in het gezellige bruisende levendige bergstadje van purwokerto, na een nog misluktere poging om van daaruit door te reizen naar Jakarta om het bliegtuig te pakken naar Kuala Lumpur, wat helaas niet mogelijk was omdat het offerfeest net voorbij was en 5 miljard moslims weer huiswaarts gingen, maar weer de trein teruggepakt naar jogjakarta om vanuit daar een rechtstreekse vlucht naar Maleisie te nemen.
Niet alles kan altijd vlekkeloos verlopen natuurlijk als je zo op de bonnefooi reist.
Ingecheckt in ons laatste hotel in Indonesie gingen we voor ons galgenmaal nog eenmaal het kleine centrum in. Op de hoofdweg vroeg denise hoe laat het eigenlijk was, waarop ze nerveus op mijn broekzakken begon te kloppen nadat ze concludeerde dat haar telefoon niet in haar eigen broek zat. Schatje waar is mn telefoon ? Heb ik die in de hotelkamer gelaten ? Nee ik had em net nog ! Ik weet et zeker !
De ondertussen welbekende paniekvogelblik sloeg in haar ogen terwijl haar armen alle kanten bleven opflapperen in mijn broekzakken.
Schatje mn telefoon is weg !! Kut ! In rappe paniekvogelpas snelden we naar het hotel in de ijle hoop de telefoon nog terug te vinden ergens op de grond.
Die telefoon vinden we nooit meer terug schatje ! Kakelde ze in paniek. Die 600 euro zijn voor de mensen hier twee volle maandlonen die hebben ze allang verkocht !!
Aangekomen in het steegje waarachter ons hotel lag begon ik rond te vragen of iemand een telefoon had gevonden. Terwijl Denise steeds witter wegtrok en steeds wilder met de armen zwaaide en verderliep naar het hotel, kwam ineens een straatarme indonesische familie in hun deuropening staan, zwaaiend met haar telefoon. Wat een opluchting ! Dit bewijst maar weer eens dat er nog eerlijke mensen bestaan. Genezen van haar vooroordelen over de mensen van java en met opgeluchte blik gaf ze de mensen een beloning ( die ze niet wilde aannemen, dus we legden het geld snel in hun schoen en renden weg, dag sinterklaasje daahaag daahaag zjwatte piet ! )
En ik was iig harstikke blij dat ik niet de rest van de vakantie moest aanhoren hoe stom ze was dat ze haar telefoon kwijt was geraakt. Eind goed al goed !