Laos, Luang Prabang

14-10-15
De landing in Laos was prachtig mooi. Wilde groene bergketens zo ver als we konden zien. Ertussendoor kronkelt een gigantisch brede (bruine) rivier, de Mekong. Ansichtkaartmateriaal ! 
Wat een mooie omgeving. We werden naar ons hotel gebracht. De eigenaar sprak geen woord Engels, maar duwde ons glimlachend de afstandsbediening van de airco en sleutel van de kamer in handen. Prima!
Het centrum van Luang Prabang laat zich kenmerken door wat kleine winkeltjes en een uitgebreide keus aan kramen waarin Franse baguettes worden verkocht met alles wat je erop wenst te hebben. Duidelijk dat dit een Kolonie van Frankrijk is geweest! 
In een boekje stond dat Luang Prabang tot 1995 niet per weg te bereiken was en in 2003 pas het eerste boek om te amuseren uitbracht in eigen taal! 'Lao people don't read' was de slogan tot die tijd. 
Ongelofelijk onderontwikkeld dus nog. Ze zijn dan ook op zoek naar vrijwilligers die hun inwoners de engelse taal leren en de organisatie helpen met het uitgeven van boeken in eigen taal. 
In Luang Prabang is het ook 's avonds het meest levendig op straat. Echt iets Aziatisch blijkbaar. De overdag bij a saaie straten worden door honderden blauwe en rode partytenten en tal van lampjes omgetoverd tot een avondmarkt met zoveel leuke spullen! (Dat wordt wéér een pakket naar huis sturen!) 
Grappig dat je in het ene land denkt iets origineels te hebben gekocht en dat in het volgende land precies zo tegenkomt. Wat is nu typisch Thais, Indonesisch of Laos'? 
In ieder geval zijn de armbanden die we hebben gekocht gemaakt van het metaal dat ze hebben gehaald uit de bommen die zijn gevallen in de oorlog tussen Vietnam en Amerika. 
Een smalle steeg bood all you can eat- buffets voor 15.000 kip (zo'n €1,65) Eat your heart out!! 
We boekten een tourtje voor de volgende dag: Hiken naar de watervallen door een bergdorpje waar men nog zeer eenvoudig leeft. 

15-10 
Hiken! We stapten uit het busje, liepen door het rustige, eenvoudige dorpje, kwamen langs een school en liepen het grote speelterrein op. De kinderen speelden hier heerlijk op het gras. Er was een volleybalnet waar zij voetvolley speelden. Er werd ook in bomen geklommen, ze elastiekten, vochten, speelden tikkertje en speelden het spel slipper-ver-gooien om zoveel mogelijk elastiekjes te verzamelen. Wat een genot die lachende gezichtjes! In de school was het niet anders. Kinderen renden rond, ook in de lokalen! Het was duidelijk speelkwartier. Een enkel kind zat te werken in de chaos en de leerkrachten zaten achteraan bij elkaar. (De eerste 10 minuten hebben we geen leerkracht bespeurd) Vrouwelijke leerkrachten die zelf kleine kinderen hadden, konden deze blijkbaar gewoon meenemen naar hun werk. Enkelen hadden zelfs een draagdoek met baby erin om. 
Nadat we breed rondgekeken hadden in en om de school, liepen we verder. 
We liepen door mountain-rice velden, (anders dan de andere rijstvelden waren deze droog), rubberboom plantages en door bossen. Steeds iets steiler. Er lag flink wat modder en er hingen rupsjes aan draadjes die we beter niet konden aanraken, omdat je dan jeuk zou krijgen. 
Zwaaiend met een stok liep onze gids voor ons uit. Het was een prachtige omgeving! We zagen honderden vlinders, de één nog mooier en groter dan de ander! We pauzeerden op een plek in het bos, waar een schommel aan een tak hing. Er waren wat locals druk bezig om een restaurant te bouwen voor de toeristen zoals wij, die pauzeerden op deze plek. Gelukkig hadden wij, op de met een Filipijnse getrouwde Engelsman die met z'n plastic zakje, hoog opgetrokken sokken, chique blouse met lange mouwen en pet met nekflap die met ons meeliep na, nog geen toerist gezien tot nu toe. (Deze was al meer dan voldoende ;))
Nu begon het laatste stuk van de klim. Boven aangekomen bleken we bovenaan een waterval te staan! 
Een rand van wel 50 meter lang, waar het water van de rivier langs naar beneden stortte, werkelijk prachtig! De rand was afgezet met wat boomstammetjes, waardoor je, ongelofelijk maar waar, letterlijk langs de rand van de waterval kon lopen! Er groeiden op deze rand een aantal bomen. Een hele flinke hing gedeeltelijk over de afgrond. Joey besloot natuurlijk het bordje 'danger, no entry' te negeren en op deze boom te klimmen. Mijn ogen dichtknijpend en hopend mijn aanstaande niet schreeuwend in de diepte te horen verdwijnen, zag ik hem heerlijk genietend, breed glimlachend naar mij met de gopro in zijn hand, net te ver over de rand op de boom zitten. Het water wild naar beneden stortend onder hem. Stiekem wou ik dat ik dat ik af en toe wat meer lef had.. Wat een heerlijke man! 
Blij dat hij er weer vanaf kwam, liepen we samen nog wat heen en weer om de mooiste plekjes niet te missen daar. 
Het was tijd, we gingen naar beneden om een duik te nemen in het meer onderaan de waterval. 
Eerst schoenen wisselen, want we moesten flink wat treden naar beneden. De Engelsman ging het op z'n slippers proberen, hij had immers zijn sportschoenen volledig uitgewassen in de rivier. truc mislukt. Toen we te vaak op hem gewacht hadden, besloot hij toch maar zijn zijknatte gympies aan te trekken. Een prachtig meer met rotspartijen en kleinere watervallen her en der sierden deze plek. Het koude water in de namiddagzon was niet voor mij weggelegd.. Brrr! Ik bleef in het ondiepe, maar mijn bikkel wilde wel een sprong in het diepe wagen. 
Hier kwam de Engelsman goed van pas. Hij wilde wel wat foto's nemen vanuit het water, yes! Haha
We sloegen de beren die we konden bekijken over en vervolgden met het busje de weg naar het hotel. Het was een geslaagde dag.

16-10
Voor vandaag hadden we ons ticket geboekt naar Vietnam!  Eerst met hoofdpijn (er was een leuk barretje, Utopia, om de hoek) nog onze Laos vlag ophalen, want die zou een vrouwtje voor ons maken :) We ontbeten, haalden onze vlag op en liepen terug naar het hotel om onze spullen te pakken. Nog snel de aan een steen opengehaalde teen van Joey verbinden (hij had het zweet van tevoren al op z'n hoofd staan en nu was t hem echt slecht) en hoppakee! achterin de motor tuk tuk richting het vliegveld. 
In de airco konden we daar nog even lezen. Een uurtje later konden we inchecken, fijn. 
Bij de incheckbalie vroeg een vrouwtje ons het formulier van goedkeuring voor het visum on arrival. Letter of approval?! Hoe komen we daaraan? Hebben jullie die niet? Nee.. We dachten letterlijk dat we 'on arrival' ons visum konden regelen. Sukkels.. Niet goed gelezen! Onze vlucht moest omgeboekt worden, want zo'n goedkeuring kon wel eens een dag gaan duren. Shitzooi! Met alle spullen weer terug richting het stadscentrum. Op zoek naar hoe we met spoed die verdomde brief konden bemachtigen. Toen bleek dat we deze niet gingen krijgen voor maandag (het was vrijdag en er ging 1 WERKdag overheen), konden we niet anders dan een ander hotel pakken en er de komende 3 dagen het beste van maken in Luang Prabang. 

De volgende dag huurden we een scooter om de omgeving te verkennen en onze vlucht wéér om te boeken van zaterdag naar maandag. Gelukkig heeft het omboeken ons in totaal maar €25.- pp gekost, maar verder ook veel te veel tijd die we in Vietnam konden besteden om het lantaarnfestival op 26 oktober in Hoi An te halen.. Verdorie, die gingen we niet meer redden. 
De omgeving van Luang Prabang is prachtig. Wat hebben we genoten van het uitzicht vanaf ons scootertje! 
Wat rood verbrand hebben we de volgende dag nog in het stadje doorgebracht, eigenlijk wel echt klaar nu ermee. Op de nightmarket kochten we nog wat kaarten en souvenirtjes. 
We maakten een privé boottocht op de Mekong rivier, wauw! 
Gelukkig was het zo vrij vlug maandag en konden we mét letter of approval naar het vliegveld! Vietnam, here we come!!